imiennik
Polish
Etymology
From imię + -nik.
Pronunciation
- IPA(key): /iˈmjɛn.ɲik/
Audio (file) - Rhymes: -ɛnɲik
- Syllabification: i‧mien‧nik
Noun
imiennik m pers (feminine imienniczka)
- namesake, namefellow (male person having the same given name as another man)
- namesake, namefellow (male person having the same last name as another man who is unrelated to him)
Declension
Declension of imiennik
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | imiennik | imiennicy |
| genitive | imiennika | imienników |
| dative | imiennikowi | imiennikom |
| accusative | imiennika | imienników |
| instrumental | imiennikiem | imiennikami |
| locative | imienniku | imiennikach |
| vocative | imienniku | imiennicy |
Derived terms
adjective
- imienniczy
noun
- imiennictwo
Related terms
adjectives
- imieninowy
- imienny
adverb
- imiennie
nouns
- imieniny
- imienność
- imię
Further reading
- imiennik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- imiennik in Polish dictionaries at PWN