hańbić

Polish

From hańba +‎ -ić.

hańbić impf (perfective zhańbić)

(transitive) to dishonour, to disgrace, to discredit
Synonyms: see Thesaurus:obrażać
(reflexive) to dishonour oneself, to disgrace oneself, to discredit oneself

Conjugation of hańbić impf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		hańbić
present tense	1^st	hańbię			hańbimy
	2^nd	hańbisz			hańbicie
	3^rd	hańbi			hańbią
	impersonal	hańbi się
past tense	1^st	hańbiłem	hańbiłam		hańbiliśmy	hańbiłyśmy
	2^nd	hańbiłeś	hańbiłaś		hańbiliście	hańbiłyście
	3^rd	hańbił	hańbiła	hańbiło	hańbili	hańbiły
	impersonal	hańbiono
future tense	1^st	będę hańbił, będę hańbić	będę hańbiła, będę hańbić		będziemy hańbili, będziemy hańbić	będziemy hańbiły, będziemy hańbić
	2^nd	będziesz hańbił, będziesz hańbić	będziesz hańbiła, będziesz hańbić		będziecie hańbili, będziecie hańbić	będziecie hańbiły, będziecie hańbić
	3^rd	będzie hańbił, będzie hańbić	będzie hańbiła, będzie hańbić	będzie hańbiło, będzie hańbić	będą hańbili, będą hańbić	będą hańbiły, będą hańbić
	impersonal	będzie hańbić się
conditional	1^st	hańbiłbym	hańbiłabym		hańbilibyśmy	hańbiłybyśmy
	2^nd	hańbiłbyś	hańbiłabyś		hańbilibyście	hańbiłybyście
	3^rd	hańbiłby	hańbiłaby	hańbiłoby	hańbiliby	hańbiłyby
	impersonal	hańbiono by
imperative	1^st	niech hańbię			hańbijmy
	2^nd	hańbij			hańbijcie
	3^rd	niech hańbi			niech hańbią
active adjectival participle		hańbiący	hańbiąca	hańbiące	hańbiący	hańbiące
contemporary adverbial participle		hańbiąc
verbal noun		hańbienie