halsstarrig
Dutch
Etymology
Borrowed from German halsstarrig, from Halsstarre (“obstinacy”, literally “stiff-neckedness”). Equivalent to hals (“neck”) + star (“stiff”) + -ig.[1]
Pronunciation
- IPA(key): /ˌɦɑlˈstɑ.rəx/
Audio (file) - Hyphenation: hals‧star‧rig
- Rhymes: -ɑrəx
Adjective
halsstarrig (comparative halsstarriger, superlative halsstarrigst)
- stubborn, obstinate, stiff-necked
Inflection
| Inflection of halsstarrig | ||||
|---|---|---|---|---|
| uninflected | halsstarrig | |||
| inflected | halsstarrige | |||
| comparative | halsstarriger | |||
| positive | comparative | superlative | ||
| predicative/adverbial | halsstarrig | halsstarriger | het halsstarrigst het halsstarrigste | |
| indefinite | m./f. sing. | halsstarrige | halsstarrigere | halsstarrigste |
| n. sing. | halsstarrig | halsstarriger | halsstarrigste | |
| plural | halsstarrige | halsstarrigere | halsstarrigste | |
| definite | halsstarrige | halsstarrigere | halsstarrigste | |
| partitive | halsstarrigs | halsstarrigers | — | |
Synonyms
- koppig
- hardnekkig
- eigenwijs
- stijfhoofdig
- stijfkoppig
Derived terms
- halsstarrigheid
References
- Philippa, Marlies; Debrabandere, Frans; Quak, Arend; Schoonheim, Tanneke; van der Sijs, Nicoline (2003–2009) Etymologisch woordenboek van het Nederlands (in Dutch), Amsterdam: Amsterdam University Press