haesitabundus
Latin
Etymology
haesitō (“hesitate”) + -bundus
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /hae̯.si.taːˈbun.dus/, [hae̯.sɪ.taːˈbʊn.dʊs]
Adjective
haesitābundus (feminine haesitābunda, neuter haesitābundum); first/second declension
- hesitating, faltering, stammering
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | haesitābundus | haesitābunda | haesitābundum | haesitābundī | haesitābundae | haesitābunda | |
| Genitive | haesitābundī | haesitābundae | haesitābundī | haesitābundōrum | haesitābundārum | haesitābundōrum | |
| Dative | haesitābundō | haesitābundō | haesitābundīs | ||||
| Accusative | haesitābundum | haesitābundam | haesitābundum | haesitābundōs | haesitābundās | haesitābunda | |
| Ablative | haesitābundō | haesitābundā | haesitābundō | haesitābundīs | |||
| Vocative | haesitābunde | haesitābunda | haesitābundum | haesitābundī | haesitābundae | haesitābunda | |
References
- haesitabundus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- haesitabundus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette