habitualis
Latin
Etymology
From the nominal habitus (“habit, disposition, character”) + -alis.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ha.bi.tuˈaː.lis/, [häbɪt̪uˈäːlʲɪs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /a.bi.tuˈa.lis/, [äbit̪uˈäːlis]
Adjective
habituālis (neuter habituāle, adverb habitualiter); third-declension two-termination adjective
- habitual
- customary
Declension
Third-declension two-termination adjective.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | habituālis | habituāle | habituālēs | habituālia | |
Genitive | habituālis | habituālium | |||
Dative | habituālī | habituālibus | |||
Accusative | habituālem | habituāle | habituālēs habituālīs | habituālia | |
Ablative | habituālī | habituālibus | |||
Vocative | habituālis | habituāle | habituālēs | habituālia |
Descendants
- English: habitual
- Catalan: habitual
- French: habituel
- Galician: habitual
- Italian: abituale
- Portuguese: habitual
- Padanian:
- Romagnol: abituêl
- Spanish: habitual
References
- habitualis in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)