gurbetçi

gurbetçi

Turkish

Etymology

From gurbet (“somewhere that is far away from a place one lives or was born in”) +‎ çi.

Pronunciation

• IPA^(key): [ɡuɾ.bɛt.ˈt͡ʃi]

Proper noun

gurbetçi

1. someone with a Turkish origin who lives and works in another country, especially in Germany.

Declension

Inflection
Nominative	gurbetçi
Definite accusative	gurbetçiyi
	Singular	Plural
Nominative	gurbetçi	gurbetçiler
Definite accusative	gurbetçiyi	gurbetçileri
Dative	gurbetçiye	gurbetçilere
Locative	gurbetçide	gurbetçilerde
Ablative	gurbetçiden	gurbetçilerden
Genitive	gurbetçinin	gurbetçilerin
Possessive forms Singular Plural 1st singular gurbetçim gurbetçilerim 2nd singular gurbetçin gurbetçilerin 3rd singular gurbetçisi gurbetçileri 1st plural gurbetçimiz gurbetçilerimiz 2nd plural gurbetçiniz gurbetçileriniz 3rd plural gurbetçileri gurbetçileri
Predicative forms Singular Plural 1st singular gurbetçiyim gurbetçilerim 2nd singular gurbetçisin gurbetçilersin 3rd singular gurbetçi gurbetçidir gurbetçiler gurbetçilerdir 1st plural gurbetçiyiz gurbetçileriz 2nd plural gurbetçisiniz gurbetçilersiniz 3rd plural gurbetçiler gurbetçilerdir

See also

• Almancı