grinen
Danish
Etymology
From grine (“to laugh”) + -en.
Pronunciation
- IPA(key): /ɡriːnə/, [ˈɡ̊ʁiːnə], [ˈɡ̊ʁiːn̩]
Noun
grinen c
- laughing (the action of the verb to laugh)
- grinning
- sneering
Middle Dutch
Etymology
From Old Dutch *grīnan, from Proto-West Germanic *grīnan, from Proto-Germanic *grīnaną.
Verb
grinen
- to grin
- to grimace
- to cry, to weep
- to grunt (of a pig or other animal)
Inflection
Strong class 1 | ||
---|---|---|
Infinitive | grinen | |
3rd sg. past | grêen | |
3rd pl. past | grēnen | |
Past participle | gegrēnen | |
Infinitive | grinen | |
In genitive | grinens | |
In dative | grinene | |
Indicative | Present | Past |
1st singular | grine | grêen |
2nd singular | grijns, grines | grēens, grēnes |
3rd singular | grijnt, grinet | grêen |
1st plural | grinen | grēnen |
2nd plural | grijnt, grinet | grēent, grēnet |
3rd plural | grinen | grēnen |
Subjunctive | Present | Past |
1st singular | grine | grēne |
2nd singular | grijns, grines | grēnes |
3rd singular | grine | grēne |
1st plural | grinen | grēnen |
2nd plural | grijnt, grinet | grēnet |
3rd plural | grinen | grēnen |
Imperative | Present | |
Singular | grijn, grine | |
Plural | grijnt, grinet | |
Present | Past | |
Participle | grinende | gegrēnen |
Descendants
- Dutch: grijnen, grienen
Further reading
- “grinen”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
- Verwijs, E.; Verdam, J. (1885–1929), “grinen”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN
Norwegian Nynorsk
Participle
grinen (neuter grine, definite singular and plural grine)
- past participle of grina and grine
- whiny