forpæran
Old English
Etymology
From for- + *pǣran.
Pronunciation
- IPA(key): /forˈpæː.rɑn/
Verb
forpǣran
- to turn away, pervert, ruin, destroy
Conjugation
Conjugation of forpǣran (weak class 1)
infinitive | forpǣran | forpǣrenne |
---|---|---|
indicative mood | present tense | past tense |
first person singular | forpǣre | forpǣrde |
second person singular | forpǣrest, forpǣrst | forpǣrdest |
third person singular | forpǣreþ, forpǣrþ | forpǣrde |
plural | forpǣraþ | forpǣrdon |
subjunctive | present tense | past tense |
singular | forpǣre | forpǣrde |
plural | forpǣren | forpǣrden |
imperative | ||
singular | forpǣr | |
plural | forpǣraþ | |
participle | present | past |
forpǣrende | forpǣred |
Related terms
- āpǣran
Descendants
- >? Middle English: forperen, furperen