facinus
Latin
Etymology
From Proto-Italic *fakinos. Related to faciō.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈfa.ki.nus/, [ˈfäkɪnʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /ˈfa.t͡ʃi.nus/, [ˈfäːt͡ʃinus]
Noun
facinus n (genitive facinoris); third declension
- deed, action, doing
- Synonyms: factum, rēs, gestum, āctiō, āctus
- (by extension) adventure, venture, undertaking
- Synonyms: commissum, coeptum, inceptum
- (especially) crime, wickedness, evil deed
- Synonyms: dēlictum, peccātum, scelus, vitium, noxa, crīmen, culpa, iniūria, dēlinquentia, flāgitium, malum, commissum, maleficium
- Antonyms: bonum, rēctum, virtūs
Declension
Third-declension noun (neuter, imparisyllabic non-i-stem).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | facinus | facinora |
Genitive | facinoris | facinorum |
Dative | facinorī | facinoribus |
Accusative | facinus | facinora |
Ablative | facinore | facinoribus |
Vocative | facinus | facinora |
Derived terms
- facinerōsus / facinorōsus
Descendants
- → Portuguese: facínora
References
- “facinus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “facinus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- facinus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
- Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
- monstrous: o facinus indignum! (Ter. Andr. 1. 1. 118)
- to do a criminal deed: facinus facere, committere
- to commit some blameworthy action: facinus, culpam in se admittere
- monstrous: o facinus indignum! (Ter. Andr. 1. 1. 118)