afwitten
Dutch
Etymology
Compound of af + witten.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈɑfˌʋɪ.tə(n)/
- Hyphenation: af‧wit‧ten
Verb
afwitten
- (transitive) to paint or chalk white
- (transitive) to complete painting white
- 1965, Hans Andreus, "De witters", in Maatstaf, vol. 13, page 734.
- EERSTE WITTER: We kunnen de boel maar beter gauw afwitten, mevrouw.
- (please add an English translation of this quote)
- 1975, Jan de Hartog, De Oorlog van het Lam, in Het koninkrijk van de vrede, vol. 4, page 289.
- Ze liep, opzettelijk waggelend, naar de emmer en greep de kwast. 'Maar laten we eerst de zoldering even afwitten.'
- (please add an English translation of this quote)
- 1965, Hans Andreus, "De witters", in Maatstaf, vol. 13, page 734.
- (transitive) to remove chalk or white paint from
Inflection
Inflection of afwitten (weak, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | afwitten | |||
past singular | witte af | |||
past participle | afgewit | |||
infinitive | afwitten | |||
gerund | afwitten n | |||
verbal noun | — | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | wit af | witte af | afwit | afwitte |
2nd person sing. (jij) | wit af | witte af | afwit | afwitte |
2nd person sing. (u) | wit af | witte af | afwit | afwitte |
2nd person sing. (gij) | wit af | witte af | afwit | afwitte |
3rd person singular | wit af | witte af | afwit | afwitte |
plural | witten af | witten af | afwitten | afwitten |
subjunctive sing.1 | witte af | witte af | afwitte | afwitte |
subjunctive plur.1 | witten af | witten af | afwitten | afwitten |
imperative sing. | wit af | |||
imperative plur.1 | wit af | |||
participles | afwittend | afgewit | ||
1) Archaic. |