afwijzen
Dutch
Etymology
From Middle Dutch afwisen. Equivalent to af + wijzen.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈɑfʋɛi̯zə(n)/
Audio (file) - Hyphenation: af‧wij‧zen
Verb
afwijzen
- (transitive) to turn away, to decline, to reject
Inflection
| Inflection of afwijzen (strong class 1, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | afwijzen | |||
| past singular | wees af | |||
| past participle | afgewezen | |||
| infinitive | afwijzen | |||
| gerund | afwijzen n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | wijs af | wees af | afwijs | afwees |
| 2nd person sing. (jij) | wijst af | wees af | afwijst | afwees |
| 2nd person sing. (u) | wijst af | wees af | afwijst | afwees |
| 2nd person sing. (gij) | wijst af | weest af | afwijst | afweest |
| 3rd person singular | wijst af | wees af | afwijst | afwees |
| plural | wijzen af | wezen af | afwijzen | afwezen |
| subjunctive sing.1 | wijze af | weze af | afwijze | afweze |
| subjunctive plur.1 | wijzen af | wezen af | afwijzen | afwezen |
| imperative sing. | wijs af | |||
| imperative plur.1 | wijst af | |||
| participles | afwijzend | afgewezen | ||
| 1) Archaic. | ||||
Derived terms
- afwijzing
Anagrams
- wijzen af