afwaaien

afwaaien

Dutch

Etymology

From Middle Dutch afwayen. Equivalent to af +‎ waaien.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfˌʋaːi̯ə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: af‧waai‧en

Verb

afwaaien

1. (intransitive) to be blown off

   Haar pet waaide steeds af.

   Her cap blew off all the time.

2. (intransitive) to be blown away

   Allerlei brokstukken woeiden af naar de overkant van het meer.

   (please add an English translation of this usage example)

3. (transitive) to blow away

   De wind waait de stofwolken af.

   The wind blows the dust clouds away.

4. (transitive) to blow off
   • 1950, Willy van der Heide, Avonturen in de Stille Zuidzee.

     ‘Onze kapitein liet zich vastbinden aan een stomp van de mast en daar bleef hij tot de wind zijn ene oor afwoei.’

     ‘Our captain let himself get tied to a stump of the mast and he stayed there until the wind blew one of his ears off.’

Inflection

Inflection of afwaaien (weak, separable)
infinitive	afwaaien
past singular	waaide af
past participle	afgewaaid
infinitive	afwaaien
gerund	afwaaien n|- class="vsHide" style="background: #E6E6FF;"					main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	waai af	waaide af	afwaai	afwaaide
2nd person sing. (jij)	waait af	waaide af	afwaait	afwaaide
2nd person sing. (u)	waait af	waaide af	afwaait	afwaaide
2nd person sing. (gij)	waait af	waaide af	afwaait	afwaaide
3rd person singular	waait af	waaide af	afwaait	afwaaide
plural	waaien af	waaiden af	afwaaien	afwaaiden
subjunctive sing.1	waaie af	waaide af	afwaaie	afwaaide
subjunctive plur.1	waaien af	waaiden af	afwaaien	afwaaiden
imperative sing.	waai af
imperative plur.1	waait af
participles	afwaaiend	afgewaaid
1) Archaic.

Inflection of afwaaien (strong class 6 with weak past participle, separable)
infinitive	afwaaien
past singular	woei af
past participle	afgewaaid
infinitive	afwaaien
gerund	afwaaien n|- class="vsHide" style="background: #E6E6FF;"					main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	waai af	woei af	afwaai	afwoei
2nd person sing. (jij)	waait af	woei af	afwaait	afwoei
2nd person sing. (u)	waait af	woei af	afwaait	afwoei
2nd person sing. (gij)	waait af	woeit af	afwaait	afwoeit
3rd person singular	waait af	woei af	afwaait	afwoei
plural	waaien af	woeien af	afwaaien	afwoeien
subjunctive sing.1	waaie af	woeie af	afwaaie	afwoeie
subjunctive plur.1	waaien af	woeien af	afwaaien	afwoeien
imperative sing.	waai af
imperative plur.1	waait af
participles	afwaaiend	afgewaaid
1) Archaic.