afbijten
Dutch
Etymology
From Middle Dutch afbiten. Equivalent to af + bijten.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈɑvˌbɛi̯tə(n)/
Audio (file) - Hyphenation: af‧bij‧ten
Verb
afbijten
- (transitive) to bite off
Inflection
| Inflection of afbijten (strong class 1, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | afbijten | |||
| past singular | beet af | |||
| past participle | afgebeten | |||
| infinitive | afbijten | |||
| gerund | afbijten n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | bijt af | beet af | afbijt | afbeet |
| 2nd person sing. (jij) | bijt af | beet af | afbijt | afbeet |
| 2nd person sing. (u) | bijt af | beet af | afbijt | afbeet |
| 2nd person sing. (gij) | bijt af | beet af | afbijt | afbeet |
| 3rd person singular | bijt af | beet af | afbijt | afbeet |
| plural | bijten af | beten af | afbijten | afbeten |
| subjunctive sing.1 | bijte af | bete af | afbijte | afbete |
| subjunctive plur.1 | bijten af | beten af | afbijten | afbeten |
| imperative sing. | bijt af | |||
| imperative plur.1 | bijt af | |||
| participles | afbijtend | afgebeten | ||
| 1) Archaic. | ||||
Anagrams
- bijten af