dulcitudo
Latin
Etymology
From dulcis (“sweet”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /dul.kiˈtuː.doː/, [dʊɫ.kɪˈtuː.doː]
Noun
dulcitūdō f (genitive dulcitūdinis); third declension
- sweetness
- (figuratively) pleasantness, pleasurableness, agreeableness, delightfulness, charm
Inflection
Third declension.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | dulcitūdō | dulcitūdinēs |
Genitive | dulcitūdinis | dulcitūdinum |
Dative | dulcitūdinī | dulcitūdinibus |
Accusative | dulcitūdinem | dulcitūdinēs |
Ablative | dulcitūdine | dulcitūdinibus |
Vocative | dulcitūdō | dulcitūdinēs |
Synonyms
- (agreeableness, charm): amoenitās, dulcēdō, iūcunditās, lepor
- (sweetness): dulcēdō, dulcitās, dulcor, mel, mellinia, suāvitās
Antonyms
- (sweetness): acerbitās, amāritās, amāritūdō, austēritās
Related terms
Related terms
- dulcacidus
- dulcātor
- dulcēdō
- dulcēscō
- dulcia
- dulciārius
- dulciculus
- dulcifer
- dulcificō
- dulciloquus
- dulcimodus
- dulcinervis
- dulciolum
- dulciōrelocus
- dulcis
- dulcisonōrus
- dulcisonus
- dulcitās
- dulciter
- dulcō
- dulcor
- dulcōrō
Descendants
- Italian: dolcitudine
- Spanish: dulcedumbre
References
- dulcitudo in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- dulcitudo in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- dulcitudo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette