dulcator
Latin
Etymology
From dulcō (“I sweeten”), from dulcis (“sweet”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /dulˈkaː.tor/, [d̪ʊɫ̪ˈkäːt̪ɔr]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /dulˈka.tor/, [d̪ulˈkäːt̪or]
Noun
dulcātor m (genitive dulcātōris); third declension
- a sweetener
Declension
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | dulcātor | dulcātōrēs |
Genitive | dulcātōris | dulcātōrum |
Dative | dulcātōrī | dulcātōribus |
Accusative | dulcātōrem | dulcātōrēs |
Ablative | dulcātōre | dulcātōribus |
Vocative | dulcātor | dulcātōrēs |
Related terms
Related terms
- dulcacidus
- dulcēdō
- dulcēscō
- dulcia
- dulciārius
- dulciculus
- dulcifer
- dulcificō
- dulciloquus
- dulcimodus
- dulcinervis
- dulciolum
- dulciōrelocus
- dulcis
- dulcisonōrus
- dulcisonus
- dulcitās
- dulciter
- dulcitūdō
- dulcō
- dulcor
- dulcōrō
References
- “dulcator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- dulcator in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- dulcator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette