domitura
Latin
Etymology
From domus (“home, house”) + -tūra
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /do.miˈtuː.ra/, [dɔ.mɪˈtuː.ra]
Noun
domitūra f pl (genitive domitūrōrum); second declension
- a taming, breaking
Declension
First-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | domitūra | domitūrae |
Genitive | domitūrae | domitūrārum |
Dative | domitūrae | domitūrīs |
Accusative | domitūram | domitūrās |
Ablative | domitūrā | domitūrīs |
Vocative | domitūra | domitūrae |
Participle
domitūra
- nominative feminine singular of domitūrus
- nominative neuter plural of domitūrus
- accusative neuter plural of domitūrus
- vocative feminine singular of domitūrus
- vocative neuter plural of domitūrus
Participle
domitūrā
- ablative feminine singular of domitūrus
References
- domitura in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- domitura in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette