dissono
Latin
Etymology
From dis- + sonō (“sound, resound”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈdis.so.noː/, [ˈdɪs.sɔ.noː]
Verb
dissonō (present infinitive dissonāre, perfect active dissonuī); first conjugation, no passive
- (intransitive) I disagree in sound, I am dissonant or disharmonious.
- (intransitive, figuratively) I am in disharmony, disagree, differ.
Inflection
Conjugation of dissono (first conjugation, active only) | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
indicative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | dissonō | dissonās | dissonat | dissonāmus | dissonātis | dissonant |
imperfect | dissonābam | dissonābās | dissonābat | dissonābāmus | dissonābātis | dissonābant | |
future | dissonābō | dissonābis | dissonābit | dissonābimus | dissonābitis | dissonābunt | |
perfect | dissonuī | dissonuistī | dissonuit | dissonuimus | dissonuistis | dissonuērunt, dissonuēre | |
pluperfect | dissonueram | dissonuerās | dissonuerat | dissonuerāmus | dissonuerātis | dissonuerant | |
future perfect | dissonuerō | dissonueris | dissonuerit | dissonuerimus | dissonueritis | dissonuerint | |
subjunctive | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | dissonem | dissonēs | dissonet | dissonēmus | dissonētis | dissonent |
imperfect | dissonārem | dissonārēs | dissonāret | dissonārēmus | dissonārētis | dissonārent | |
perfect | dissonuerim | dissonuerīs | dissonuerit | dissonuerimus | dissonueritis | dissonuerint | |
pluperfect | dissonuissem | dissonuissēs | dissonuisset | dissonuissēmus | dissonuissētis | dissonuissent | |
imperative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | — | dissonā | — | — | dissonāte | — |
future | — | dissonātō | dissonātō | — | dissonātōte | dissonantō | |
non-finite forms | active | passive | |||||
present | perfect | future | present | perfect | future | ||
infinitives | dissonāre | dissonuisse | — | — | — | — | |
participles | dissonāns | — | — | — | — | — | |
verbal nouns | gerund | supine | |||||
nominative | genitive | dative/ablative | accusative | accusative | ablative | ||
dissonāre | dissonandī | dissonandō | dissonandum | — | — |
Derived terms
- dissonāns
- dissonanter
- dissonantia
Related terms
- assonō
- circumsonō
- cōnsonō
- exsonō
- īnsonō
- intersonō
- obsonō
- personō
- praesonō
- resonō
- sonō
- subsonō
Descendants
- Catalan: dissonar
- English: dissonate
- French: dissoner
- Italian: dissonare
- Portuguese: dissonar
- Spanish: disonar
References
- dissono in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- dissono in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette