dissimulatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dissimulō
Participle
dissimulātus (feminine dissimulāta, neuter dissimulātum); first/second-declension participle
- dissembled, hidden, concealed, disguised
- 8 CE, Ovid, Fasti 2.844:
- iam satis est virtūs dissimulāta diū
- For long enough now, manly valor has been dissembled.
(Following the tragic death of Lucretia, Brutus vows he will fight back, and no longer dissemble or conceal thoughts and feelings about the king’s abusive tyranny.)
- For long enough now, manly valor has been dissembled.
- iam satis est virtūs dissimulāta diū
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | dissimulātus | dissimulāta | dissimulātum | dissimulātī | dissimulātae | dissimulāta | |
Genitive | dissimulātī | dissimulātae | dissimulātī | dissimulātōrum | dissimulātārum | dissimulātōrum | |
Dative | dissimulātō | dissimulātō | dissimulātīs | ||||
Accusative | dissimulātum | dissimulātam | dissimulātum | dissimulātōs | dissimulātās | dissimulāta | |
Ablative | dissimulātō | dissimulātā | dissimulātō | dissimulātīs | |||
Vocative | dissimulāte | dissimulāta | dissimulātum | dissimulātī | dissimulātae | dissimulāta |