dissimulamentum
Latin
Etymology
From dissimulō (“conceal, hide, dissemble”) + -mentum
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /dis.si.mu.laːˈmen.tum/, [dɪs.sɪ.mʊ.ɫaːˈmɛn.tũː]
Noun
dissimulāmentum n (genitive dissimulāmentī); second declension
- a dissembling, pretence
Declension
Second-declension noun (neuter).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | dissimulāmentum | dissimulāmenta |
Genitive | dissimulāmentī | dissimulāmentōrum |
Dative | dissimulāmentō | dissimulāmentīs |
Accusative | dissimulāmentum | dissimulāmenta |
Ablative | dissimulāmentō | dissimulāmentīs |
Vocative | dissimulāmentum | dissimulāmenta |
References
- dissimulamentum in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- dissimulamentum in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette