disrumpo
Latin
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /disˈrum.poː/, [dɪsˈrʊm.poː]
Verb
disrumpō (present infinitive disrumpere, perfect active disrūpī, supine disruptum); third conjugation
- Alternative form of dīrumpō
Inflection
Conjugation of disrumpo (third conjugation) | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
indicative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | disrumpō | disrumpis | disrumpit | disrumpimus | disrumpitis | disrumpunt |
imperfect | disrumpēbam | disrumpēbās | disrumpēbat | disrumpēbāmus | disrumpēbātis | disrumpēbant | |
future | disrumpam | disrumpēs | disrumpet | disrumpēmus | disrumpētis | disrumpent | |
perfect | disrūpī | disrūpistī | disrūpit | disrūpimus | disrūpistis | disrūpērunt, disrūpēre | |
pluperfect | disrūperam | disrūperās | disrūperat | disrūperāmus | disrūperātis | disrūperant | |
future perfect | disrūperō | disrūperis | disrūperit | disrūperimus | disrūperitis | disrūperint | |
passive | present | disrumpor | disrumperis, disrumpere | disrumpitur | disrumpimur | disrumpiminī | disrumpuntur |
imperfect | disrumpēbar | disrumpēbāris, disrumpēbāre | disrumpēbātur | disrumpēbāmur | disrumpēbāminī | disrumpēbantur | |
future | disrumpar | disrumpēris, disrumpēre | disrumpētur | disrumpēmur | disrumpēminī | disrumpentur | |
perfect | disruptus + present active indicative of sum | ||||||
pluperfect | disruptus + imperfect active indicative of sum | ||||||
future perfect | disruptus + future active indicative of sum | ||||||
subjunctive | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | disrumpam | disrumpās | disrumpat | disrumpāmus | disrumpātis | disrumpant |
imperfect | disrumperem | disrumperēs | disrumperet | disrumperēmus | disrumperētis | disrumperent | |
perfect | disrūperim | disrūperīs | disrūperit | disrūperimus | disrūperitis | disrūperint | |
pluperfect | disrūpissem | disrūpissēs | disrūpisset | disrūpissēmus | disrūpissētis | disrūpissent | |
passive | present | disrumpar | disrumpāris, disrumpāre | disrumpātur | disrumpāmur | disrumpāminī | disrumpantur |
imperfect | disrumperer | disrumperēris, disrumperēre | disrumperētur | disrumperēmur | disrumperēminī | disrumperentur | |
perfect | disruptus + present active subjunctive of sum | ||||||
pluperfect | disruptus + imperfect active subjunctive of sum | ||||||
imperative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | — | disrumpe | — | — | disrumpite | — |
future | — | disrumpitō | disrumpitō | — | disrumpitōte | disrumpuntō | |
passive | present | — | disrumpere | — | — | disrumpiminī | — |
future | — | disrumpitor | disrumpitor | — | — | disrumpuntor | |
non-finite forms | active | passive | |||||
present | perfect | future | present | perfect | future | ||
infinitives | disrumpere | disrūpisse | disruptūrus esse | disrumpī | disruptus esse | disruptum īrī | |
participles | disrumpēns | — | disruptūrus | — | disruptus | disrumpendus | |
verbal nouns | gerund | supine | |||||
nominative | genitive | dative/ablative | accusative | accusative | ablative | ||
disrumpere | disrumpendī | disrumpendō | disrumpendum | disruptum | disruptū |
Derived terms
- disruptus
- disruptiō
Descendants
- English: disrupt
- French: disrupter (borrowed)
- French: desrompre
- Ido: disruptar
- Italian: disrompere
References
- disrumpo in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- disrumpo in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- disrumpo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette