disputi

disputi

See also: disputí

Catalan

Verb

disputi

1. first-person singular present subjunctive form of disputar
2. third-person singular present subjunctive form of disputar
3. third-person singular imperative form of disputar

---

Esperanto

Etymology

Compare French disputer, Italian disputare, Spanish disputar, and English dispute, all ultimately from Latin disputāre.

Verb

disputi (present disputas, past disputis, future disputos, conditional disputus, volitive disputu)

1. to argue; to dispute

Conjugation

Conjugation of disputi present past future singular plural singular plural singular plural tense disputas disputis disputos active participle disputanta disputantaj disputinta disputintaj disputonta disputontaj acc. disputantan disputantajn disputintan disputintajn disputontan disputontajn passive participle disputata disputataj disputita disputitaj disputota disputotaj acc. disputatan disputatajn disputitan disputitajn disputotan disputotajn nominal active participle disputanto disputantoj disputinto disputintoj disputonto disputontoj acc. disputanton disputantojn disputinton disputintojn disputonton disputontojn nominal passive participle disputato disputatoj disputito disputitoj disputoto disputotoj acc. disputaton disputatojn disputiton disputitojn disputoton disputotojn adverbial active participle disputante disputinte disputonte adverbial passive participle disputate disputite disputote infinitive disputi imperative disputu conditional disputus

---

Italian

Verb

disputi

1. second-person singular present of disputare
2. first-, second-, and third-person singular present subjunctive of disputare
3. third-person singular imperative of disputare

Anagrams

• stupidi