displiceo
Latin
Etymology
From dis- + placeō.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /disˈpli.ke.oː/, [d̪ɪs̠ˈplʲɪkeoː]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /disˈpli.t͡ʃe.o/, [d̪isˈpliːt͡ʃeo]
Verb
displiceō (present infinitive displicēre, perfect active displicuī, supine displicuitum); second conjugation
- I displease (with dative)
- 8 CE – 12 CE, Ovid, Tristia 1.49-50:
- dēnique sēcūrus fāmae, liber, īre mementō,
nec tibi sit lectō displicuisse pudor.- Lastly, [my] book, you [must] remember to go untroubled by [my] reputation; nor should you be ashamed, by having been read, to be displeasing.
(The exiled poet addresses his new book as if it is a living emissary; Ovid's tarnished reputation may color the book’s reception back in Rome.)
- Lastly, [my] book, you [must] remember to go untroubled by [my] reputation; nor should you be ashamed, by having been read, to be displeasing.
- dēnique sēcūrus fāmae, liber, īre mementō,
- I am displeased
- Antonyms: gaudeō, placeō, ovō, grātulor, congrātulor, exhilarō, fruor
Conjugation
Conjugation of displiceō (second conjugation) | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
indicative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | displiceō | displicēs | displicet | displicēmus | displicētis | displicent |
imperfect | displicēbam | displicēbās | displicēbat | displicēbāmus | displicēbātis | displicēbant | |
future | displicēbō | displicēbis | displicēbit | displicēbimus | displicēbitis | displicēbunt | |
perfect | displicuī | displicuistī | displicuit | displicuimus | displicuistis | displicuērunt, displicuēre | |
pluperfect | displicueram | displicuerās | displicuerat | displicuerāmus | displicuerātis | displicuerant | |
future perfect | displicuerō | displicueris | displicuerit | displicuerimus | displicueritis | displicuerint | |
passive | present | displiceor | displicēris, displicēre | displicētur | displicēmur | displicēminī | displicentur |
imperfect | displicēbar | displicēbāris, displicēbāre | displicēbātur | displicēbāmur | displicēbāminī | displicēbantur | |
future | displicēbor | displicēberis, displicēbere | displicēbitur | displicēbimur | displicēbiminī | displicēbuntur | |
perfect | displicuitus + present active indicative of sum | ||||||
pluperfect | displicuitus + imperfect active indicative of sum | ||||||
future perfect | displicuitus + future active indicative of sum | ||||||
subjunctive | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | displiceam | displiceās | displiceat | displiceāmus | displiceātis | displiceant |
imperfect | displicērem | displicērēs | displicēret | displicērēmus | displicērētis | displicērent | |
perfect | displicuerim | displicuerīs | displicuerit | displicuerīmus | displicuerītis | displicuerint | |
pluperfect | displicuissem | displicuissēs | displicuisset | displicuissēmus | displicuissētis | displicuissent | |
passive | present | displicear | displiceāris, displiceāre | displiceātur | displiceāmur | displiceāminī | displiceantur |
imperfect | displicērer | displicērēris, displicērēre | displicērētur | displicērēmur | displicērēminī | displicērentur | |
perfect | displicuitus + present active subjunctive of sum | ||||||
pluperfect | displicuitus + imperfect active subjunctive of sum | ||||||
imperative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | — | displicē | — | — | displicēte | — |
future | — | displicētō | displicētō | — | displicētōte | displicentō | |
passive | present | — | displicēre | — | — | displicēminī | — |
future | — | displicētor | displicētor | — | — | displicentor | |
non-finite forms | active | passive | |||||
present | perfect | future | present | perfect | future | ||
infinitives | displicēre | displicuisse | displicuitūrum esse | displicērī | displicuitum esse | displicuitum īrī | |
participles | displicēns | — | displicuitūrus | — | displicuitus | displicendus | |
verbal nouns | gerund | supine | |||||
genitive | dative | accusative | ablative | accusative | ablative | ||
displicendī | displicendō | displicendum | displicendō | displicuitum | displicuitū |
References
- “displiceo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “displiceo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- displiceo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
- Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
- (ambiguous) to be in a bad temper: sibi displicere (opp. sibi placere)
- (ambiguous) to be in a bad temper: sibi displicere (opp. sibi placere)