disiunctivus
Latin
Alternative forms
- disjunctīvus
Etymology
From disiungō (“to disjoin”) + -īvus.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /dis.junkˈtiː.wus/, [dɪs.jʊŋkˈtiː.wʊs]
Adjective
disiunctīvus (feminine disiunctīva, neuter disiunctīvum); first/second declension
- placed in opposition; disjunctive
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | disiunctīvus | disiunctīva | disiunctīvum | disiunctīvī | disiunctīvae | disiunctīva | |
Genitive | disiunctīvī | disiunctīvae | disiunctīvī | disiunctīvōrum | disiunctīvārum | disiunctīvōrum | |
Dative | disiunctīvō | disiunctīvō | disiunctīvīs | ||||
Accusative | disiunctīvum | disiunctīvam | disiunctīvum | disiunctīvōs | disiunctīvās | disiunctīva | |
Ablative | disiunctīvō | disiunctīvā | disiunctīvō | disiunctīvīs | |||
Vocative | disiunctīve | disiunctīva | disiunctīvum | disiunctīvī | disiunctīvae | disiunctīva |