disculciatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of disculciō.
Participle
disculciātus m (feminine disculciāta, neuter disculciātum); first/second declension
- unshod
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | disculciātus | disculciāta | disculciātum | disculciātī | disculciātae | disculciāta | |
Genitive | disculciātī | disculciātae | disculciātī | disculciātōrum | disculciātārum | disculciātōrum | |
Dative | disculciātō | disculciātae | disculciātō | disculciātīs | disculciātīs | disculciātīs | |
Accusative | disculciātum | disculciātam | disculciātum | disculciātōs | disculciātās | disculciāta | |
Ablative | disculciātō | disculciātā | disculciātō | disculciātīs | disculciātīs | disculciātīs | |
Vocative | disculciāte | disculciāta | disculciātum | disculciātī | disculciātae | disculciāta |
Descendants
- Aromanian: discultsu
- Friulian: discolç
- Romanian: desculț
- Sardinian: iscultzu, isciurtzu, iscurtu, iscúlciu
- Venetian: descolz