discrucio
Latin
Etymology
From dis- + cruciō.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /disˈkru.ki.oː/, [dɪsˈkrʊ.ki.oː]
Verb
discruciō (present infinitive discruciāre, perfect active discruciāvī, supine discruciātum); first conjugation
- I torment or torture
Inflection
Conjugation of discrucio (first conjugation) | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
indicative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | discruciō | discruciās | discruciat | discruciāmus | discruciātis | discruciant |
imperfect | discruciābam | discruciābās | discruciābat | discruciābāmus | discruciābātis | discruciābant | |
future | discruciābō | discruciābis | discruciābit | discruciābimus | discruciābitis | discruciābunt | |
perfect | discruciāvī | discruciāvistī | discruciāvit | discruciāvimus | discruciāvistis | discruciāvērunt, discruciāvēre | |
pluperfect | discruciāveram | discruciāverās | discruciāverat | discruciāverāmus | discruciāverātis | discruciāverant | |
future perfect | discruciāverō | discruciāveris | discruciāverit | discruciāverimus | discruciāveritis | discruciāverint | |
passive | present | discrucior | discruciāris, discruciāre | discruciātur | discruciāmur | discruciāminī | discruciantur |
imperfect | discruciābar | discruciābāris, discruciābāre | discruciābātur | discruciābāmur | discruciābāminī | discruciābantur | |
future | discruciābor | discruciāberis, discruciābere | discruciābitur | discruciābimur | discruciābiminī | discruciābuntur | |
perfect | discruciātus + present active indicative of sum | ||||||
pluperfect | discruciātus + imperfect active indicative of sum | ||||||
future perfect | discruciātus + future active indicative of sum | ||||||
subjunctive | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | discruciem | discruciēs | discruciet | discruciēmus | discruciētis | discrucient |
imperfect | discruciārem | discruciārēs | discruciāret | discruciārēmus | discruciārētis | discruciārent | |
perfect | discruciāverim | discruciāverīs | discruciāverit | discruciāverimus | discruciāveritis | discruciāverint | |
pluperfect | discruciāvissem | discruciāvissēs | discruciāvisset | discruciāvissēmus | discruciāvissētis | discruciāvissent | |
passive | present | discrucier | discruciēris, discruciēre | discruciētur | discruciēmur | discruciēminī | discrucientur |
imperfect | discruciārer | discruciārēris, discruciārēre | discruciārētur | discruciārēmur | discruciārēminī | discruciārentur | |
perfect | discruciātus + present active subjunctive of sum | ||||||
pluperfect | discruciātus + imperfect active subjunctive of sum | ||||||
imperative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | — | discruciā | — | — | discruciāte | — |
future | — | discruciātō | discruciātō | — | discruciātōte | discruciantō | |
passive | present | — | discruciāre | — | — | discruciāminī | — |
future | — | discruciātor | discruciātor | — | — | discruciantor | |
non-finite forms | active | passive | |||||
present | perfect | future | present | perfect | future | ||
infinitives | discruciāre | discruciāvisse | discruciātūrus esse | discruciārī | discruciātus esse | discruciātum īrī | |
participles | discruciāns | — | discruciātūrus | — | discruciātus | discruciandus | |
verbal nouns | gerund | supine | |||||
nominative | genitive | dative/ablative | accusative | accusative | ablative | ||
discruciāre | discruciandī | discruciandō | discruciandum | discruciātum | discruciātū |
References
- discrucio in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- discrucio in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- discrucio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette