discrucians
Latin
Etymology
Present participle of discruciō.
Participle
discruciāns m or f or n (genitive discruciantis); third declension
- torturing
Inflection
Third declension.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | discruciāns | discruciāns | discruciantēs | discruciantia | |
Genitive | discruciantis | discruciantis | discruciantium | discruciantium | |
Dative | discruciantī | discruciantī | discruciantibus | discruciantibus | |
Accusative | discruciantem | discruciāns | discruciantēs, discruciantīs | discruciantia | |
Ablative | discruciante, discruciantī1 | discruciante, discruciantī1 | discruciantibus | discruciantibus | |
Vocative | discruciāns | discruciāns | discruciantēs | discruciantia |
1When used purely as an adjective.