disceptans
Latin
Etymology
Present participle of disceptō.
Participle
disceptāns m or f or n (genitive disceptantis); third declension
- disputing
Inflection
Third declension.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | disceptāns | disceptāns | disceptantēs | disceptantia | |
Genitive | disceptantis | disceptantis | disceptantium | disceptantium | |
Dative | disceptantī | disceptantī | disceptantibus | disceptantibus | |
Accusative | disceptantem | disceptāns | disceptantēs, disceptantīs | disceptantia | |
Ablative | disceptante, disceptantī1 | disceptante, disceptantī1 | disceptantibus | disceptantibus | |
Vocative | disceptāns | disceptāns | disceptantēs | disceptantia |
1When used purely as an adjective.