de intus
Latin
Etymology
From dē (“from”) + intus (“inside”).
Pronunciation
- (Proto-Italo-Western-Romance) IPA(key): /ˈdentos/
Adverb
dē intus (not comparable) (Late Latin, proscribed)
- from within, inside
- 5th century C.E., Cledonius (Grammatici Latini v.64.22–3)
- De intus et de foris uenio non possumus dicere quia praepositio aduerbiis numquam iungitur.
- We cannot say 'I am coming de intus or de foris' because prepositions never attach to adverbs.
- De intus et de foris uenio non possumus dicere quia praepositio aduerbiis numquam iungitur.
- 5th century C.E., Cledonius (Grammatici Latini v.64.22–3)
Descendants
- Gallo-Romance:
- Franco-Provençal: dens
- Old French: denz, deinz, danz ⇒ denzein
- Bourguignon: dians ⇒ dians
- French: dans
- Norman: dans, dauns
- Picard: dins
- → Middle English: denisein
- English: denizen
- Occitano-Romance:
- Catalan: dins
- Gascon: dens
- Occitan: dins (most dialects)
References
- Walther von Wartburg (1928–2002), “deĭntus”, in Französisches Etymologisches Wörterbuch (in German), volume 3: D–F, page 31
Further reading
- “de intus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- deintus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- deintus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette