decemviratus
Latin
Etymology
From decemvir + -ātus.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /de.kem.wiˈraː.tus/, [dɛ.kɛm.wɪˈraː.tʊs]
Noun
decemvirātus m (genitive decemvirātūs); fourth declension
- decemvirate (rank or office of a decemvir)
Declension
Fourth declension.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | decemvirātus | decemvirātūs |
Genitive | decemvirātūs | decemvirātuum |
Dative | decemvirātuī | decemvirātibus |
Accusative | decemvirātum | decemvirātūs |
Ablative | decemvirātū | decemvirātibus |
Vocative | decemvirātus | decemvirātūs |
References
- decemviratus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- decemviratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette