coruscatio
Latin
Etymology
coruscāre (present active infinitive of coruscō) + tiō
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ko.rusˈkaː.ti.oː/, [kɔ.rʊsˈkaː.ti.oː]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /ko.rusˈka.t͡si.o/, [ko.rusˈkaː.t͡si.o]
Noun
coruscātiō f (genitive coruscātiōnis); third declension
- (post-Classical Latin) glitter, flash, coruscation
Inflection
Third declension.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | coruscātiō | coruscātiōnēs |
Genitive | coruscātiōnis | coruscātiōnum |
Dative | coruscātiōnī | coruscātiōnibus |
Accusative | coruscātiōnem | coruscātiōnēs |
Ablative | coruscātiōne | coruscātiōnibus |
Vocative | coruscātiō | coruscātiōnēs |
Descendants
- Italian: corruscazione
References
- coruscatio in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- coruscatio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette