cornuarius
Latin
Etymology
From cornū (“horn”)
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /kor.nuˈaː.ri.us/, [kɔr.nʊˈaː.ri.ʊs]
Noun
cornuārius m (genitive conuāriī); second declension
- A maker of horns or trumpets.
Inflection
Second declension.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | cornuārius | cornuāriī |
Genitive | cornuāriī | cornuāriōrum |
Dative | cornuāriō | cornuāriīs |
Accusative | cornuārium | cornuāriōs |
Ablative | cornuāriō | cornuāriīs |
Vocative | cornuārie | cornuāriī |
Related terms
- corneolus
- cornescō
- corneus
- cornicen
- corniculāns
- corniculātus
- corniculum
- cornifer
- corniger
- cornipēs
- cornū
- cornuālis
- cornuātus
- cornūcōpia
- cornulum
- cornupeta
- cornūtus
- unicornis
References
- cornuarius in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- cornuarius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette