contemptibilis
Latin
Etymology
From contemnō (“scorn, despise”) + -ibilis.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /kon.tempˈti.bi.lis/, [kɔn.tɛmpˈtɪ.bɪ.lɪs]
Adjective
contemptibilis (neuter contemptibile); third declension (Late Latin)
- contemptible
Inflection
Third declension.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | contemptibilis | contemptibile | contemptibilēs | contemptibilia | |
Genitive | contemptibilis | contemptibilium | |||
Dative | contemptibilī | contemptibilibus | |||
Accusative | contemptibilem | contemptibile | contemptibilēs, contemptibilīs | contemptibilia | |
Ablative | contemptibilī | contemptibilibus | |||
Vocative | contemptibilis | contemptibile | contemptibilēs | contemptibilia |
Derived terms
- contemptibilitās
Related terms
- contemnificus
- contemnō
- contemptē
- contemptim
- contemptiō
- contemptor
- contemptrīx
- contemptus
Descendants
- English: contemptible
References
- contemptibilis in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- contemptibilis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette