consolativus
Latin
Etymology
From cōnsōlō (“to cheer, comfort, console”) + -īvus.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /kon.soː.laːˈtiː.wus/, [kõː.soː.ɫaːˈtiː.wʊs]
Adjective
cōnsōlātīvus (feminine cōnsōlātīva, neuter cōnsōlātīvum); first/second declension
- comforting, consolatory
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | cōnsōlātīvus | cōnsōlātīva | cōnsōlātīvum | cōnsōlātīvī | cōnsōlātīvae | cōnsōlātīva | |
Genitive | cōnsōlātīvī | cōnsōlātīvae | cōnsōlātīvī | cōnsōlātīvōrum | cōnsōlātīvārum | cōnsōlātīvōrum | |
Dative | cōnsōlātīvō | cōnsōlātīvō | cōnsōlātīvīs | ||||
Accusative | cōnsōlātīvum | cōnsōlātīvam | cōnsōlātīvum | cōnsōlātīvōs | cōnsōlātīvās | cōnsōlātīva | |
Ablative | cōnsōlātīvō | cōnsōlātīvā | cōnsōlātīvō | cōnsōlātīvīs | |||
Vocative | cōnsōlātīve | cōnsōlātīva | cōnsōlātīvum | cōnsōlātīvī | cōnsōlātīvae | cōnsōlātīva |
References
- consolativus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- consolativus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette