conservitium
Latin
Noun
cōnservitium n (genitive cōnservitiī or cōnservitī); second declension
- joint servitude
Declension
Second-declension noun (neuter).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | cōnservitium | cōnservitia |
Genitive | cōnservitiī cōnservitī1 | cōnservitiōrum |
Dative | cōnservitiō | cōnservitiīs |
Accusative | cōnservitium | cōnservitia |
Ablative | cōnservitiō | cōnservitiīs |
Vocative | cōnservitium | cōnservitia |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
References
- “conservitium”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- conservitium in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- conservitium in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette