coniciens
Latin
Etymology
Present participle of cōniciō.
Participle
cōniciēns m or f or n (genitive cōnicientis); third declension
- connecting
Inflection
Third declension.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | cōniciēns | cōniciēns | cōnicientēs | cōnicientia | |
Genitive | cōnicientis | cōnicientis | cōnicientium | cōnicientium | |
Dative | cōnicientī | cōnicientī | cōnicientibus | cōnicientibus | |
Accusative | cōnicientem | cōniciēns | cōnicientēs, cōnicientīs | cōnicientia | |
Ablative | cōniciente, cōnicientī1 | cōniciente, cōnicientī1 | cōnicientibus | cōnicientibus | |
Vocative | cōniciēns | cōniciēns | cōnicientēs | cōnicientia |
1When used purely as an adjective.