confingens
Latin
Etymology
Present participle of cōnfingō.
Participle
cōnfingēns m, f, n (genitive cōnfingentis); third declension
- fabricating, inventing
Inflection
Third declension.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | cōnfingēns | cōnfingēns | cōnfingentēs | cōnfingentia | |
Genitive | cōnfingentis | cōnfingentis | cōnfingentium | cōnfingentium | |
Dative | cōnfingentī | cōnfingentī | cōnfingentibus | cōnfingentibus | |
Accusative | cōnfingentem | cōnfingēns | cōnfingentēs, cōnfingentīs | cōnfingentia | |
Ablative | cōnfingente, cōnfingentī1 | cōnfingente, cōnfingentī1 | cōnfingentibus | cōnfingentibus | |
Vocative | cōnfingēns | cōnfingēns | cōnfingentēs | cōnfingentia |
1When used purely as an adjective.