condiscipulatus
Latin
Etymology
condiscipulus (“schoolmate”) + -ātus
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /kon.dis.ki.puˈlaː.tus/, [kɔn̪d̪ɪs̠kɪpʊˈɫ̪äːt̪ʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /kon.di.ʃi.puˈla.tus/, [kɔn̪d̪iʃipuˈläːt̪us]
Noun
condiscipulātus m (genitive condiscipulātūs); fourth declension
- (rare) companionship in school, the fact of being schoolmates
Declension
Fourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | condiscipulātus | condiscipulātūs |
Genitive | condiscipulātūs | condiscipulātuum |
Dative | condiscipulātuī | condiscipulātibus |
Accusative | condiscipulātum | condiscipulātūs |
Ablative | condiscipulātū | condiscipulātibus |
Vocative | condiscipulātus | condiscipulātūs |
References
- condiscipulatus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- condiscipulatus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers