concito
See also: concitó and concitò
Italian
Verb
concito
- first-person singular present indicative of concitare
Latin
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈkon.ki.toː/, [ˈkɔŋkɪt̪oː]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /ˈkon.t͡ʃi.to/, [ˈkɔn̠ʲt͡ʃit̪o]
Etymology 1
From concieō + -tō.
Verb
concitō (present infinitive concitāre, perfect active concitāvī, supine concitātum); first conjugation
- I rush
- I rouse up, agitate, move violently, stir up, excite, disturb
- 8 CE, Ovid, Fasti 2.71-72:
- saepe gravēs pluviās adopertus nūbibus auster concitat
- Often the south wind, shrouded with clouds, rouses up heavy rains
- saepe gravēs pluviās adopertus nūbibus auster concitat
- Synonyms: turbō, perturbō, sollicitō, agitō, angō, disturbō, irrītō, stimulō, īnfestō, ēvertō, peragō, moveō, occīdō, agō, versō, ūrō
- Antonym: cōnsōlor
- I spur, impel, incite
- Synonyms: īnflammō, cieō, sollicitō, excitō, instinguō, īnstīgō, adhortor, flammō, concieō, urgeō, exciō, incendō, ērigō
- Antonyms: domō, lēniō, sōpiō, sēdō, dēlēniō, coerceō, mītigō, commītigō, ēlevō, levō, allevō, alleviō, restinguō, plācō
- I summon, assemble
- Synonyms: contrahō, conferō, convehō, stīpō, glomerō, compellō, cōgō, congerō, concieō
Conjugation
Conjugation of concitō (first conjugation) | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
indicative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | concitō | concitās | concitat | concitāmus | concitātis | concitant |
imperfect | concitābam | concitābās | concitābat | concitābāmus | concitābātis | concitābant | |
future | concitābō | concitābis | concitābit | concitābimus | concitābitis | concitābunt | |
perfect | concitāvī | concitāvistī, concitāstī1 | concitāvit, concitāt1 | concitāvimus, concitāmus1 | concitāvistis, concitāstis1 | concitāvērunt, concitāvēre, concitārunt1 | |
pluperfect | concitāveram, concitāram1 | concitāverās, concitārās1 | concitāverat, concitārat1 | concitāverāmus, concitārāmus1 | concitāverātis, concitārātis1 | concitāverant, concitārant1 | |
future perfect | concitāverō, concitārō1 | concitāveris, concitāris1 | concitāverit, concitārit1 | concitāverimus, concitārimus1 | concitāveritis, concitāritis1 | concitāverint, concitārint1 | |
passive | present | concitor | concitāris, concitāre | concitātur | concitāmur | concitāminī | concitantur |
imperfect | concitābar | concitābāris, concitābāre | concitābātur | concitābāmur | concitābāminī | concitābantur | |
future | concitābor | concitāberis, concitābere | concitābitur | concitābimur | concitābiminī | concitābuntur | |
perfect | concitātus + present active indicative of sum | ||||||
pluperfect | concitātus + imperfect active indicative of sum | ||||||
future perfect | concitātus + future active indicative of sum | ||||||
subjunctive | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | concitem | concitēs | concitet | concitēmus | concitētis | concitent |
imperfect | concitārem | concitārēs | concitāret | concitārēmus | concitārētis | concitārent | |
perfect | concitāverim, concitārim1 | concitāverīs, concitārīs1 | concitāverit, concitārit1 | concitāverīmus, concitārīmus1 | concitāverītis, concitārītis1 | concitāverint, concitārint1 | |
pluperfect | concitāvissem, concitāssem1 | concitāvissēs, concitāssēs1 | concitāvisset, concitāsset1 | concitāvissēmus, concitāssēmus1 | concitāvissētis, concitāssētis1 | concitāvissent, concitāssent1 | |
passive | present | conciter | concitēris, concitēre | concitētur | concitēmur | concitēminī | concitentur |
imperfect | concitārer | concitārēris, concitārēre | concitārētur | concitārēmur | concitārēminī | concitārentur | |
perfect | concitātus + present active subjunctive of sum | ||||||
pluperfect | concitātus + imperfect active subjunctive of sum | ||||||
imperative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | — | concitā | — | — | concitāte | — |
future | — | concitātō | concitātō | — | concitātōte | concitantō | |
passive | present | — | concitāre | — | — | concitāminī | — |
future | — | concitātor | concitātor | — | — | concitantor | |
non-finite forms | active | passive | |||||
present | perfect | future | present | perfect | future | ||
infinitives | concitāre | concitāvisse, concitāsse1 | concitātūrum esse | concitārī | concitātum esse | concitātum īrī | |
participles | concitāns | — | concitātūrus | — | concitātus | concitandus | |
verbal nouns | gerund | supine | |||||
genitive | dative | accusative | ablative | accusative | ablative | ||
concitandī | concitandō | concitandum | concitandō | concitātum | concitātū |
1At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.
Descendants
- Italian: concitare
- Spanish: concitar
- Portuguese: concitar
Etymology 2
See the etymology of the corresponding lemma form.
Verb
concītō
- second/third-person singular future active imperative of conciō
References
- “concito”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “concito”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- concito in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- concito in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
- Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
- to put spurs to a horse: calcaribus equum concitare
- ride against any one at full speed; charge a person: equum in aliquem concitare
- to raise a laugh: risum movere, concitare
- to be spurred on by ambition: stimulis gloriae concitari
- to feel inspired: divino quodam instinctu concitari, ferri (Div. 1. 31. 66)
- to excite some one's pity: misericordiam alicuius concitare
- to make a person odious, unpopular: invidiam, odium ex-, concitare alicui, in aliquem
- to stir up the lower classes: plebem concitare, sollicitare
- to cause a rebellion: seditionem facere, concitare
- to row hard: navem remis concitare, incitare
- to put spurs to a horse: calcaribus equum concitare
Spanish
Verb
concito
- first-person singular present indicative of concitar