concenatio
Latin
Etymology
From concēna (“convive, dining guest”) + -tio (suffix forming nouns of action)
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /kon.keːˈnaː.ti.oː/, [kɔŋkeːˈnäːt̪ioː]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /kon.t͡ʃeˈna.t͡si.o/, [kɔn̠ʲt͡ʃɛˈnäːt̪͡s̪iɔ]
Noun
concēnātiō f (genitive concēnātiōnis); third declension
- a supping together, companionship at the table
Declension
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | concēnātiō | concēnātiōnēs |
Genitive | concēnātiōnis | concēnātiōnum |
Dative | concēnātiōnī | concēnātiōnibus |
Accusative | concēnātiōnem | concēnātiōnēs |
Ablative | concēnātiōne | concēnātiōnibus |
Vocative | concēnātiō | concēnātiōnēs |
References
- concenatio in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- concenatio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré Latin-Français, Hachette