concarno
Latin
Etymology
From con- + carō + -ō.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /konˈkar.noː/, [kɔŋˈkar.noː]
Verb
concarnō (present infinitive concarnāre, perfect active concarnāvī, supine concarnātum); first conjugation
- to incarnate, unite with flesh
- c. 155 — c. 240 AD, Tertullian, De Carne Christi, 20
- c. 360 CE – 400 CE, Vegetius, Mulomedicina 2.22.3
Inflection
Conjugation of concarno (first conjugation) | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
indicative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | concarnō | concarnās | concarnat | concarnāmus | concarnātis | concarnant |
imperfect | concarnābam | concarnābās | concarnābat | concarnābāmus | concarnābātis | concarnābant | |
future | concarnābō | concarnābis | concarnābit | concarnābimus | concarnābitis | concarnābunt | |
perfect | concarnāvī | concarnāvistī | concarnāvit | concarnāvimus | concarnāvistis | concarnāvērunt, concarnāvēre | |
pluperfect | concarnāveram | concarnāverās | concarnāverat | concarnāverāmus | concarnāverātis | concarnāverant | |
future perfect | concarnāverō | concarnāveris | concarnāverit | concarnāverimus | concarnāveritis | concarnāverint | |
passive | present | concarnor | concarnāris, concarnāre | concarnātur | concarnāmur | concarnāminī | concarnantur |
imperfect | concarnābar | concarnābāris, concarnābāre | concarnābātur | concarnābāmur | concarnābāminī | concarnābantur | |
future | concarnābor | concarnāberis, concarnābere | concarnābitur | concarnābimur | concarnābiminī | concarnābuntur | |
perfect | concarnātus + present active indicative of sum | ||||||
pluperfect | concarnātus + imperfect active indicative of sum | ||||||
future perfect | concarnātus + future active indicative of sum | ||||||
subjunctive | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | concarnem | concarnēs | concarnet | concarnēmus | concarnētis | concarnent |
imperfect | concarnārem | concarnārēs | concarnāret | concarnārēmus | concarnārētis | concarnārent | |
perfect | concarnāverim | concarnāverīs | concarnāverit | concarnāverimus | concarnāveritis | concarnāverint | |
pluperfect | concarnāvissem | concarnāvissēs | concarnāvisset | concarnāvissēmus | concarnāvissētis | concarnāvissent | |
passive | present | concarner | concarnēris, concarnēre | concarnētur | concarnēmur | concarnēminī | concarnentur |
imperfect | concarnārer | concarnārēris, concarnārēre | concarnārētur | concarnārēmur | concarnārēminī | concarnārentur | |
perfect | concarnātus + present active subjunctive of sum | ||||||
pluperfect | concarnātus + imperfect active subjunctive of sum | ||||||
imperative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | — | concarnā | — | — | concarnāte | — |
future | — | concarnātō | concarnātō | — | concarnātōte | concarnantō | |
passive | present | — | concarnāre | — | — | concarnāminī | — |
future | — | concarnātor | concarnātor | — | — | concarnantor | |
non-finite forms | active | passive | |||||
present | perfect | future | present | perfect | future | ||
infinitives | concarnāre | concarnāvisse | concarnātūrus esse | concarnārī | concarnātus esse | concarnātum īrī | |
participles | concarnāns | — | concarnātūrus | — | concarnātus | concarnandus | |
verbal nouns | gerund | supine | |||||
nominative | genitive | dative/ablative | accusative | accusative | ablative | ||
concarnāre | concarnandī | concarnandō | concarnandum | concarnātum | concarnātū |
References
- concarno in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- concarno in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette