conbibens
Latin
Etymology
Present participle of conbibō
Participle
conbibēns m, f, n (genitive conbibentis); third declension
- Alternative spelling of combibēns
Inflection
Third declension.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | conbibēns | conbibēns | conbibentēs | conbibentia | |
Genitive | conbibentis | conbibentis | conbibentium | conbibentium | |
Dative | conbibentī | conbibentī | conbibentibus | conbibentibus | |
Accusative | conbibentem | conbibēns | conbibentēs, conbibentīs | conbibentia | |
Ablative | conbibente, conbibentī1 | conbibente, conbibentī1 | conbibentibus | conbibentibus | |
Vocative | conbibēns | conbibēns | conbibentēs | conbibentia |
1When used purely as an adjective.