cognomino
Latin
Etymology
From cognōmen + -ō.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /koɡˈnoː.mi.noː/, [kɔŋˈnoː.mɪ.noː]
Verb
cognōminō (present infinitive cognōmināre, perfect active cognōmināvī, supine cognōminātum); first conjugation
- I am named, called; I have a (specified) surname
Conjugation
Conjugation of cognōminō (first conjugation) | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
indicative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | cognōminō | cognōminās | cognōminat | cognōmināmus | cognōminātis | cognōminant |
imperfect | cognōminābam | cognōminābās | cognōminābat | cognōminābāmus | cognōminābātis | cognōminābant | |
future | cognōminābō | cognōminābis | cognōminābit | cognōminābimus | cognōminābitis | cognōminābunt | |
perfect | cognōmināvī | cognōmināvistī | cognōmināvit | cognōmināvimus | cognōmināvistis | cognōmināvērunt, cognōmināvēre | |
pluperfect | cognōmināveram | cognōmināverās | cognōmināverat | cognōmināverāmus | cognōmināverātis | cognōmināverant | |
future perfect | cognōmināverō | cognōmināveris | cognōmināverit | cognōmināverimus | cognōmināveritis | cognōmināverint | |
passive | present | cognōminor | cognōmināris, cognōmināre | cognōminātur | cognōmināmur | cognōmināminī | cognōminantur |
imperfect | cognōminābar | cognōminābāris, cognōminābāre | cognōminābātur | cognōminābāmur | cognōminābāminī | cognōminābantur | |
future | cognōminābor | cognōmināberis, cognōminābere | cognōminābitur | cognōminābimur | cognōminābiminī | cognōminābuntur | |
perfect | cognōminātus + present active indicative of sum | ||||||
pluperfect | cognōminātus + imperfect active indicative of sum | ||||||
future perfect | cognōminātus + future active indicative of sum | ||||||
subjunctive | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | cognōminem | cognōminēs | cognōminet | cognōminēmus | cognōminētis | cognōminent |
imperfect | cognōminārem | cognōminārēs | cognōmināret | cognōminārēmus | cognōminārētis | cognōminārent | |
perfect | cognōmināverim | cognōmināverīs | cognōmināverit | cognōmināverīmus | cognōmināverītis | cognōmināverint | |
pluperfect | cognōmināvissem | cognōmināvissēs | cognōmināvisset | cognōmināvissēmus | cognōmināvissētis | cognōmināvissent | |
passive | present | cognōminer | cognōminēris, cognōminēre | cognōminētur | cognōminēmur | cognōminēminī | cognōminentur |
imperfect | cognōminārer | cognōminārēris, cognōminārēre | cognōminārētur | cognōminārēmur | cognōminārēminī | cognōminārentur | |
perfect | cognōminātus + present active subjunctive of sum | ||||||
pluperfect | cognōminātus + imperfect active subjunctive of sum | ||||||
imperative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | — | cognōminā | — | — | cognōmināte | — |
future | — | cognōminātō | cognōminātō | — | cognōminātōte | cognōminantō | |
passive | present | — | cognōmināre | — | — | cognōmināminī | — |
future | — | cognōminātor | cognōminātor | — | — | cognōminantor | |
non-finite forms | active | passive | |||||
present | perfect | future | present | perfect | future | ||
infinitives | cognōmināre | cognōmināvisse | cognōminātūrus esse | cognōminārī | cognōminātus esse | cognōminātum īrī | |
participles | cognōmināns | — | cognōminātūrus | — | cognōminātus | cognōminandus | |
verbal nouns | gerund | supine | |||||
genitive | dative | accusative | ablative | accusative | ablative | ||
cognōminandī | cognōminandō | cognōminandum | cognōminandō | cognōminātum | cognōminātū |
References
- cognomino in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- cognomino in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette