cognitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of cognōscō (“know, recognise”).
Participle
cognitus (feminine cognita, neuter cognitum, superlative cognitissimus); first/second-declension participle
- known (from experience), having been known; recognised, having been recognised; acquainted, having been acquainted
- 8 CE, Ovid, Fasti 5.525-526:
- ‘cāra fuit coniūnx, prīmae mihi flōre iuventae
cognita, nunc ubi sit, quaeritis? ūrna tegit’- “There had been a dear wife, having been known to me in the flower of early youth. You ask, where is she now? The urn covers [her].”
(Hyrieus replies to Jupiter’s offer to grant him any wish. See: Hyrieus; Orion (mythology).)
- “There had been a dear wife, having been known to me in the flower of early youth. You ask, where is she now? The urn covers [her].”
- ‘cāra fuit coniūnx, prīmae mihi flōre iuventae
- Synonym: nōtus
- Antonym: incognitus
- noted, acknowledged, having been acknowledged
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | cognitus | cognita | cognitum | cognitī | cognitae | cognita | |
Genitive | cognitī | cognitae | cognitī | cognitōrum | cognitārum | cognitōrum | |
Dative | cognitō | cognitō | cognitīs | ||||
Accusative | cognitum | cognitam | cognitum | cognitōs | cognitās | cognita | |
Ablative | cognitō | cognitā | cognitō | cognitīs | |||
Vocative | cognite | cognita | cognitum | cognitī | cognitae | cognita |
Descendants
- Old French: cointe, coynte, cuente, cuinte, kointe, quaint, quainte, quaynt, queint, queinte, quente, quint, quointe
- → Middle English: queynte, cwointe, cuinte, cwuinte; quoynte, queinte, quaynt, quaynte, quoynt, queint, coynte, queynt, qwaynte, quaint
- English: quaint
- Scots: quent (obsolete)
- → Middle English: queynte, cwointe, cuinte, cwuinte; quoynte, queinte, quaynt, quaynte, quoynt, queint, coynte, queynt, qwaynte, quaint
Noun
cognitus m (genitive cognitūs); fourth declension
- acquaintance (act of getting to know one)
Declension
Fourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | cognitus | cognitūs |
Genitive | cognitūs | cognituum |
Dative | cognituī | cognitibus |
Accusative | cognitum | cognitūs |
Ablative | cognitū | cognitibus |
Vocative | cognitus | cognitūs |
References
- “cognitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “cognitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- cognitus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- cognitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
- Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
- to have a theoretical knowledge of a thing: ratione, doctrina (opp. usu) aliquid cognitum habere
- we know from experience: usu cognitum habemus
- to be well-informed, erudite: multa cognita, percepta habere, multa didicisse
- without going to law: indicta causa (opp. cognita causa)
- to have a theoretical knowledge of a thing: ratione, doctrina (opp. usu) aliquid cognitum habere