circumlocutio
Latin
Etymology
From circumloquor (“I circumlocute, periphrase”) + -tiō.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /kir.kum.loˈkuː.ti.oː/, [kɪrkʊmɫ̪ɔˈkuːt̪ioː]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /t͡ʃir.kum.loˈkut.t͡si.o/, [t͡ʃirkumloˈkut̪ː͡s̪io]
Noun
circumlocūtiō f (genitive circumlocūtiōnis); third declension
- circumlocution, periphrasis
Declension
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | circumlocūtiō | circumlocūtiōnēs |
Genitive | circumlocūtiōnis | circumlocūtiōnum |
Dative | circumlocūtiōnī | circumlocūtiōnibus |
Accusative | circumlocūtiōnem | circumlocūtiōnēs |
Ablative | circumlocūtiōne | circumlocūtiōnibus |
Vocative | circumlocūtiō | circumlocūtiōnēs |
Descendants
- Italian: circonlocuzione
- Spanish: circunlocución
References
- “circumlocutio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- circumlocutio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
- circumlocutio in Ramminger, Johann (accessed 16 July 2016) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700, pre-publication website, 2005-2016