Cincius
Latin
Etymology
(This etymology is missing or incomplete. Please add to it, or discuss it at the Etymology scriptorium.)
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈkiːn.ki.us/, [ˈkiːŋkiʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /ˈt͡ʃin.t͡ʃi.us/, [ˈt͡ʃin̠ʲt͡ʃius]
Proper noun
Cīncius m sg (genitive Cīnciī or Cīncī); second declension
- a Roman nomen gentile, gens or "family name" famously held by:
- Lucius Cincius Alimentus, a Roman historian
Declension
Second-declension noun, singular only.
Case | Singular |
---|---|
Nominative | Cīncius |
Genitive | Cīnciī Cīncī1 |
Dative | Cīnciō |
Accusative | Cīncium |
Ablative | Cīnciō |
Vocative | Cīncī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Derived terms
- Cincia
Adjective
Cīncius (feminine Cīncia, neuter Cīncium); first/second-declension adjective
- of or pertaining to the gens Cincia.
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | Cīncius | Cīncia | Cīncium | Cīnciī | Cīnciae | Cīncia | |
Genitive | Cīnciī | Cīnciae | Cīnciī | Cīnciōrum | Cīnciārum | Cīnciōrum | |
Dative | Cīnciō | Cīnciō | Cīnciīs | ||||
Accusative | Cīncium | Cīnciam | Cīncium | Cīnciōs | Cīnciās | Cīncia | |
Ablative | Cīnciō | Cīnciā | Cīnciō | Cīnciīs | |||
Vocative | Cīncie | Cīncia | Cīncium | Cīnciī | Cīnciae | Cīncia |
References
- “Cincius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Cincius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette