Cicurinus
Latin
Etymology
From cicur (“tame, mild”) + -īnus (“-an”, adjectival derivational suffix).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ki.kuˈriː.nus/, [kɪkʊˈriːnʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /t͡ʃi.kuˈri.nus/, [t͡ʃikuˈriːnus]
Noun
Cicurīnus m (genitive Cicurīnī); second declension
- A Roman cognomen — famously held by:
- Gaius Veturius Geminus Cicurinus, a Roman politician
Declension
Second-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | Cicurīnus | Cicurīnī |
Genitive | Cicurīnī | Cicurīnōrum |
Dative | Cicurīnō | Cicurīnīs |
Accusative | Cicurīnum | Cicurīnōs |
Ablative | Cicurīnō | Cicurīnīs |
Vocative | Cicurīne | Cicurīnī |
References
- Cicurinus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
- “Cicurinus”, in William Smith, editor (1848) A Dictionary of Greek Biography and Mythology, London: John Murray